Tradycja elegancji

Na początku był po prostu kurtą, szytą na wzór munduru połączonego z peleryną. Był strojem codziennym dla średniozamożnego mieszczaństwa. A potem stawał się coraz bardziej elegancji, zyskiwał na jakości, aż awansował do funkcji stroju oficjalnego i wieczorowego.

Dziś jest synonimem, ale też Mount Everest elegancji. Nie wystarczy go włożyć, trzeba umieć go nosić.
Najlepiej nosił go ponoć Fred Astair (plotka niesie, że się urodził się we fraku). Astair nosił frak, tańczył w nim, jakby to był jak najbardziej codzienny strój.

Żródło zdjęcia Wikipedia

„Biały krawat”, w przeciwieństwie do „czarnego krawata”, jest najbardziej formalnym strojem od ponad dwa wieki. Bez fraka do kolacji można było zasiąść wyłącznie samotnie, albo będąc w podróży, a kolacja nie była zaplanowana.
Po II wojnie światowej jego rola uległa modyfikacji – z tradycyjnego stroju wieczorowego stał się strojem na specjalne i szczególne okazje, na przykład bal. Lub dla specjalnych zawodów – dyrygenta orkiestry, tancerza na turnieju, kelnera (choć wtedy nie używa się nazwy „white tie”).
Fraka nie nosi się za dnia, chyba że się jest podejmowanym na królewskim dworze lub na ślubach rangi państwowej.

Projektanci mody od czasu do czasu podejmują próby zmiany funkcji fraka, czy nawet jego unowocześnienia. Na przykład pojawiają się białe fraki lub czarne z kolorową kamizelką. Jednak specjaliści od stylu i etykiety zgodnym chórem twierdzą, że jego podstawowe elementy nie podlegają interpretacjom.
Potwierdza to fakt, że frak po obu stronach Atlantyku jest taki sam.

Poniższą kompozycję sformułowało pięćdziesiąt brytyjskich i amerykańskich autorytetów na przestrzeni siedemdziesięciu lat:

• marynarka

normą jest czarna wełna, choć dopuszczalna jest wełna granatowa
dwurzędowy krój, nie przeznaczony do zapięcia
klapy z zewnątrz pokryte satyną lub – bardziej elegancko – jedwabnym rypsem
z przodu poła marynarki kończy się nieco poniżej pasa
z tyłu frak kończy się tuż za kolanem

• spodnie

kolor i materiał dopasowany do marynarki
dwa wąskie i jeden szeroki pas z satyny lub jedwabnego rypsu, albo warkocz wzdłuż zewnętrznych szwów
spodnie krojone do noszenia na szelkach; wystarczająco wysoko, by pasek był objęty przez kamizelkę
bez mankietów
Tylko Szkotom wolno do fraka nosić kilt i dostosowane do kiltu skarpety.

• kamizelka

biała pikowana bawełna
nisko wycinana, jednorzędowa lub dwurzędowa, zazwyczaj bez pleców
długość krótsza niż poła marynarki
podłużne gładkie klapy
zapinana na trzy lub cztery guziki

• koszula

biała z lnu lub zwykłej, albo pikowanej bawełny
gors usztywniony
wysoki, sztywny, odpinany kołnierz ze złamanymi rogami
sztywne pojedyncze mankiety zapinane spinkami

• muszka

muszka z białej pikowanej bawełny, najlepiej tej samej, z której uszyta została kamizelka
kształt skrzydeł motyla lub nietoperza

• obuwie

lekkie, gładkie w typie oksfordzkim (wiedenki)
z lakierowanej skóry cielęcej
czarne, jedwabne skarpetki o długości do połowy łydki

• akcesoria

guziki kamizelki i spinki do mankietów najlepiej z macicy perłowej
opcjonalnie podwiązki z białego jedwabiu
opcjonalnie w kieszonce marynarki biała poszetka
w butonierkę można wpiąć biały kwiat
zegarek wyłącznie kieszonkowy, złoty lub platynowy

• płaszcz

czarny lub granatowy jedno- lub dwurzędowy typu chesterfield
można założyć gładki, biały jedwabny szal z frędzelkami
rękawiczki białe, skórzane
na głowę czarny jedwabny cylinder lub ewentualnie – do opery - szapoklak.

Na podstawie materiału www.blacktieguide.com.